چه تفاوت هایی بین ترجمه رسمی و غیر رسمی وجود دارد؟
ترجمه های براساس اصالت و اعتبار خود به دو دسته رسمی و غیر رسمی تقسیم می شوند.
ترجمه رسمی، به ترجمه اسناد و مدارک معتبر و اصلی گفته می شود که کاملاً با نسخه اصلی مطابقت داشته باشد. ترجمه های رسمی بوسیله مترجم های دارای مجوز انجام می شود. این ترجمه ها معمولا همراه با مهر قوه قضاییه و وزرات امور خارجه می باشد و از این طریق اصالت مترجم تایید می شود. فعالیت مترجمان رسمی در دارالترجمه‌های رسمی دارای مجوز از قوه قضائیه می باشد.
غالبا مدارک و اسناد معتبری مانند مدارک تحصیلی، گواهی کار، گواهی های پزشکی، اسناد و مدارک ملکی و ازدواج به ترجمه رسمی نیاز دارند. در پروسه اپلای نیز متقاضیان بایستی تمام مدارک شخصی و مدارک تحصیلی مانند دانشنامه و ریز نمرات را به صورت رسمی در دارالترجمه رسمی ترجمه شود.
ترجمه غیر رسمی به ترجمه ای گفته می شود که یک متنی از هر زبانی به زبان دیگر نگارش شود. به بیان ساده تر تمامی ترجمه هایی که روی سربرگ قوه قضائیه نباشد، ترجمه غیر رسمی محسوب میشود. معمولا این اسناد به صورت معمولی ترجمه می شوند و اسناد مشتری به هر دلیلی قابلیت ترجمه رسمی ندارد. در این نوع ترجمه ها، این سند به صورت معمولی ترجمه میشود و نسخه نهایی ترجمه شده سند بدون سربرگ و مهر و امضاء تحویل داده میشود. مثال هایی که می توان از ترجمه غیر رسمی بیان کرد شامل ترجمه تخصصی کتاب و متون، مقاله ها از زبان فارسی به نگلیسی و … می باشد. ترجمه غیررسمی یک سند، چون یک سند رسمی و قابل اصالت نمی باشد قابل تایید هم نیست و نیازی به تایید هم ندارد. اسنادی مانند ریز نمرات غیر رسمی و یا دانش نامه ها که قابل ترجمه نیست، اگر بنا به ضرورت ترجمه شوند جزء این ترجمه خواهند بود.
پیشنهاد مطالعه: پرداخت اپلیکیشن فی
- اعتبار ترجمه رسمی برای ارائه به دانشگاه ها و سفارت خانه ها مسلما از از ترجمه غیر رسمی بیشتر است. چون ترجمه رسمی اعتبار حقوقی و استنادی خواهد داشت.
- در ترجمه رسمی، اصالت و صحت مدارک قبل از ترجمه و تطابق آن با ترجمه انجام شده توسط نماینده قوه قضائیه در دارالترجمه بررسی می شود.
- در ترجمه رسمی مترجم حق هیچگونه تحلیل، تحلیف استناد را ندارد.
- بعد از ترجمه رسمی اسناد در پاکت پلمپ شده در اختیار متقاضی قرار می گیرد.
